Le importantia de constituer un Confederation neolatina inter Paises de lingua italica.
Hodie nos parlara de un projecto geopolitic oblidate. Fructo del idea proposte per le grande politologo Alexandre Kojève al general Charles de Gaulle, in augusto 1945, post le fin del secunde guerra mundial.
Le rationamento del philosopho-stratega francese de origine russa comencia ab un presupposition: si Francia volera contar in le competition mundial inter le colossos emergite victoriosos del conflicto – Statos Unite et Union Sovietic – illo debera transformar se in le nucleo fundative de un alliantia inter populos apparentate proque romanisate, culturalmente catholic et de civilisation latino-occidental.
Kojève reguardava a Italia et a Espania et a lor ex-imperios colonial, que unite a illo francese, poterea modelar le tertio polo in le defia inter le potentias anglosaxon et illo russo-sovietic.
Le possibile peripherias de iste systema francocentric et neobonapartista era Portugal et Romania, ambe paises “latinos“, includente le colonias de Lisboa in Africa occidental et meridional.
Su these dominante era simple
Francia como singule Stat Nationale es foras de joco, si illo volera remaner in le historia illo debe renascer como Imperio latino. Un schema de rationamento non solo multo actual, ma applicabile anque et specialmente a Italia.
In su nucleo francocentric ideal Kojève pensava al populos que ille defini “apparentate” proque neolatinos de lingua, culturalmente catholic et appertinente al civilisation del jure romano. Italianos et espanioles in capite.
Como si conviene a un genio beffardo et manipulator, capace de seducer arrogante intellectuales et dirigentes politic, per installar se in le casemattas del Stat profunde francese, Kojève joca super ille exercitio flammeante de paradoxos: «Post le guerra, proque non habeva nihil a facer, io ha decidite de resuscitar le Imperio Romano. Ma que potera offerer? Forsan un commun equipa de football».
Ma guai a prender seriemente Kojève quando ille finge de ridiculisar se.
Le Imperio latino es toto altere que un passatempo dominical de un pensator un poco enoiate. Illo se inscribe in un tradition strategic nutrite per decadas de politicas neoimperial persequite per l’Eliseo.
In iste ultime annos le “deep state” del “Republique” pare haber persequite per filo et per signo toto illo que habeva theorisate Kojève, o melior, quasi toto. Manca solmente un alliantia neolatina que deveni Imperio; proposition que puntualmente, un poco como le ciliegia super le torta, non ha tardate a arrivar in le ultime administrationes francese. Suffice pensar al recente accordo Draghi-Macron in function antitedesc, ab l’Union Latin al l’Union pour la Mediterranèe proposition per le ultime presidentes neogollisti.
In summa, Paris pro devenir Imperio ha necessitate de su creatrice, Roma
Ma le idea de un Union neolatina ha origines distante. Le XIX sec., imbibe de bonapartismo, forsan esseva le seculo que plus de toto cercava de latinisar Europa et le Mundo, et in parte illo succedeva; con un Napoleon que, como un apostolo laic, tentava a diffunder le nove “verbo” del jures del Homo et del citatino, civilisante le vetule Europa con le jure, justo como faceva un tempore le antiques generales romanos.
Nonobstante le defaite del duo Napoleon (le I et le III), es necessari recordar que Paris nunquam ha abandonate le sonio de recrear un nove “Imperio Romano illuminista“, un “Republique universelle” neolatina. Suffice recordar que esseva justo un jurista francese (Félix Esquirou de Parieu) a dar vita, in 1865, al l’Union monetaria latina (accordo cofirmate per Italia, Francia, Belgio et Suissa), un accordo monetari que continuara anque post le bonapartismo.
Ma le ultime chef-d’oeuvre here de la “doctrina Kojève” pare esser l’EuroMED, o un gruppo constitute per 7 paises mediterranee et latinos membros del UE: Italia, Francia, Espania, Portugal, Grecia, Cypro et Malta.
Le appello de Paris al Imperio Romano es evidente. L’Organisation International de facto reuni tote le paises de cultura greco-romana: illo comprende ergo Portugal, nation de lingua neolatina ma sin costa mediterranee, et exclude altere paises mediterranee del UE, como Croatia et Slovenia (ambe paises slavic et strategicamente ligate al area germanic).
Le creation de iste gruppo pote esser explicite per le similaritates de modelos de Statos, economic, social et de proximitate cultural de su membros.
Le objectivos del gruppo son: crear un alliantia inter le paises del sud-europeo; promover politicas economic de relance contra le austerity; exprimer le voce singular del paises del sud Europa in virtute et in le conscientia de esser le paises fundante del Civilisation Occidental.
In attesa que anque Italia face sua l’intuition et le strategia proposte per Kojève, non se pote non exprimer admiration pro un projecto geostrategic tan perspicace et tan ben architectate per l’Eliseo.
Francia ha succedite a facer toto illo que nostre junge republica non ha ancora succedite a compir: stringer relationes strategic con altere paises de cultura neolatina; comprender le potentialitates del terras de idioma neolatino presente in Africa et in le Americas; interceptar le possibilitate que un union neolatina super base economic et militar pote constituer in futuro un blocco alternative, forte et competitive in comparation con le grande Republicas imperial asiatic e american.
Durante que le Quirinale et Palazzo Chigi pensa a redefinir le elemosina europea con appellativos propagandistic, qual “recupero” et “resilientia”, le altere paises se organisa pro persequer un proprie politica international. Que tene in conto lor proprie punctos de fortia et lor proprie legitime aspirationes in un futuro sempre plus incerte.
Io me demanda si arrivera jam le die in que anque Italia portara a complimento le interesses de Roma, su capital Aeterna, liberante se del perenne rolo de “sciuscià” que illo ha talliate se in iste ultime et nefaste decadas, ab le postguerra usque hodie.
Luca Fiore Veneziano
L’Italia riparta da Kojève e dal primato di Roma – La Gazzetta Torinese – articulo in italiano