In iste scripto, le Grande Maestro Illustrissimus et Venerabilissimus Fabio Venzi rememora le theses previemente explicate in 2008 in Anglaterra, ubi ille argumentava le comparation inter le Rationalismo scientific et le Intelligentia noetic, o sia, le Cognoscentia Intuitive.
In le prefation, le Grande Maestro nos dice que le Massoneria se ha “profanisate” et
desacralisate, perde membros e aperi se al massas, monstrante templos e
diffundente rituales, ha finalmente perdite se mesme, su proprie natura traditional e
initiatic.
In vice de custodir le rituales de maniera reservate, illos se exposa al publico.
Illos es divulgatos de maniera incontraliate.
Le uso inconsiderate del social e del web ha finalmente facite perder ille fascination
cultural et initiatic ligate al mysterio. In iste epocha, toto deveni public. Anque le
manifestationes inconsiderate e improprie de multe Grande Maestros, qui, in vice de custodir
salomonicamente le Tradition initiatic, deveni mere opinionistas de avant-spectaculo.
In iste Era, le audientia interne e externe ha cedite loco al opiniones e al
sententias rendite public e spectacularisate.
Le Massoneria, como tote le realitates pertinente al sacro, ha suffrite un
secularisation, que le sociologo Weber defini como “disincanto“.
Le cognoscentia intuitive semper ha portate le masson a captar le secreto interior
celate detra le symbolos. Hodie, infelicemente, on ha perdite le linguage esoteric del
symbolos. Pro render plus comprensibile le symbolo hodie on lo ha redigite in allegoria,
o sia, on tende a explicar le imagines rationalmente.
Ben que il sia desirabile apprender de memoria le ritual, multe vices on oblida se
del contentos initiatic, reducente toto a un “rosario sterile“. Iste “inutile et
triste exercitation mnemonic” del ritualitate nos face multo distante del comprehension
del mesme, e isto rende clarmente impossibile un futuro perfectionamento spiritual.
Ergo, como pote le massoneria esser associate al Scientia?
Illo nos lo dice clarmente in le rituales. In illos il ha invitationes continue e referentias al studio
del Artes liberal et al Scientia. Si, ma a qual scientia?
Le scientia a que on allude es un Scientia sacre et divine, o sia on se refere al
philosophia hermetic, cuje application practic es melio cognoscite como Alchimia.
Le scopo del masson es justo illo de trovar le divine in le Natura.
Solmente post haber formate lor proprie mente con le virtutes (grado de Apprentice) et
con le Scientia (grado de Compagno), le libero murator potera cercar le divine in
un clave metaphysic de gnosi intuitive, non plus con le ration, ma vadente
o sia ultra le materia et le Natura.
Ante tunc, tamen, le Scientia e le investigation verso le mysterios del Natura debera
esser facite con le mesme ration del alchimistas antique.
Le Massoneria es un forma particular de gnosi, ubi le Intellecto (le conscientia)
pote permitter le reunion inter le cognoscentia e le esser.
Isto face que le secunde grado sia le grado del Metaphysica per medio del uso
del ration. Trovar rationalmente le transcendente intra le immanente.
“Extender nostre recerca al mysterios del Natura et del Scientia” es un
passage de nostre ritual, como multe alteres, que habitualmente es legite,
multe vices apprendite de memoria, ma non comprendite e ergo multo minus applicate.
Legente le partes del ritual citate, il nos pare evidente le analogias con le principios del
Tradition hermetic e del ‘magia naturalis‘.
Iste ‘magia‘ se dirige al mundo e cerca comprender su ‘secreto‘, un
approach que, como nos videra, anticipava le orto del scientia ‘moderne‘.
Le scientia moderne, de facto, es debitor a un tradition antique de magos e de
alchimistas, ver antecessores del scientistas contemporanee.
Non solmente, alcun ‘intuitiones‘ del proto-scientistas que ha precedite le scientistas
moderne et contemporanee, son hodie confirmate e reevaluate per illos.
Secundo le historica anglese Frances A. Yates, le ‘mago renascentista’
representarea le ver precursor del scientista del XVII seculo e le
Neoplatonismo, revistate e reinterpretate per Marsilio Ficino et Pico della
Mirandola, le corpus philosophic que, inter le Medievo e le Seicento, haberea preparate le
via al advento del subsequent scientia ‘moderne’.
Secundo Marsilio Ficino era possibile attraher le vita celeste al spiritus, intendite
como le canale per medio del qual promana le influxo del stellas. Inter l’anima del mundo e le
corpore existererea de facto un spiritus mundi presente in tote le universo, per medio de
iste spiritus le influxos del stellas perveni al homine, que attinge a illo per medio de
su proprie spirito.
Durante le Renascentia, inter le theologia et le alchimia, hodie nos direa inter le ambito sacre e
illo scientific, il habeva un relation multo stricte.
Iste accordo fundamental es determinate justo per le idea humanista et neoplatonic commun de un ‘universo tote vivo‘, intrisate de correspondenties occulte, de sympathias occulte, tote pervasite de spiritos que lo anima.
Le universo in iste perspectiva deveni un immense, multiple e varie conversation, ora
submergite e ora emergite. Il es a nos captar su secreto e su linguage.
“In medio del cosmo es le homine, mirabile esser cambiante, que pote dir cata parola,
reformar cata cosa, designar cata deo.“
Iste vision typic del renascentistas essera tamen questionate per
Giordano Bruno, qui presenta un Universo incommensurabile in comparation al
limitate capacitates del mente human. Con le these del “mundos infinite” Bruno pone in
question non solmente le theses del Ecclesia Catholic e del theoria geocentric, ma anque
le these anthropocentric et humanista secundo le qual le Homine es al centro de toto e pote con su
mente investigar super cata cosa.
Sempre le historica Yates nos dice que le tradition hermetic passa a un puncto de inflexion,
de renascentista deveni “rosacruzian”.
Francis Bacon incorporarea (specialmente in le libro “Le Nova Atlantide“) le prototypo de rosacruzian, ubi in
le libro le nova Atlantide es governate per mysteriose sapientes que mantene le harmonia
inter homines e cosmo, le sapientia se dirige sempre plus verso le recerca e le
collaboration del scientias pro meliorar le condition human. Le Sapientes describite per
Bacon rememora multo le membros del Royal Society plus que le magos hermetico-cabalistic.
Pro Yates, le mago ha cedite loco al rosacruzian, e le rosacruzian lo ha cedite a su vice al scientista, in un processo gradual.
In iste passagio epochal, le futuro scientista se rediscopre tamen in le antique e perdite
tradition hermetic-sapiential, ubi le oculo omnividente (oculo del corde)
representa le divine que crea con le sguardo. Le tertie oculo, transposte
symbolicamente a base del ultime discopertas del physica quantistic, nos dice que le
materia observate e le conscientia del scientista observator del realitate se
reuni, pro influentiar se mutuemente, in un unic campo de investigation.
Le subjecto appare dunque profundemente connectite con le objecto, nos es in
presencia de un nove interpretation del scientia que nos poterea definir non plus
illuministic ma neo-humanistic, un vision in le qual le dicotomia e
contrapposition inter spirito e materia, inter subjecto et objecto, inter le Ego et le Toto, inter le Homine et Deo que ha characterisate le recerca scientific moderne hodie es finalmente superate per multe
scientistas.
Como Cusano nos rememora, le “coincidentia oppositorum” es dunque un requisito divin, e
in le sapere antique del societates initiatic, es sepolte ille veritate que le nove scientia
potera solmente rediscoperir como attributo originari e innato del anima human.
Le Illuminismo ha portate le scientia moderne a haber un approche meramente
rationalista e empirista. Oblidante le natura holistic del creato e le relation
harmoniose que intercorre inter homine e natura.
Preston describe le universo e nostre realitate como “uniformitate del toto“, parlante
de un ‘Unio Mystica‘.
Ab le sdeification del mundo, causate per le contrapposition inter spirito e materia,
nasceva le culto moderne del scientia, in le conviction, demonstrative errate, que al
progresso technic corresponde semper un evolution interior del homine.
Le principio hermetic del “como in alto assi in basso”, del ‘microcosmo’ e del
‘macrocosmo’, reportate in le Logias massonic per medio del symbolos del ‘duo globos’,
celeste e terrestre, es hodie reproponite in le theorias del ‘Universo holographic‘, in
particular in le revision del theoria del Quantos del physico David Bohm.
Le homine mesme deberea dunque esser vidite como un unitate holographic que contine in se le
matrice del information total del systema in le qual ille es includite e con le qual il ha un
continuo scambio de informationes e energias. Le mesme relation pare exister inter
organos, cellulas, atomos. Cata parte del creation pare dunque continer
le information del toto e isto remanda a ille cognoscentia de matrice platonic,
innate e que debe solmente reemergir.
Le modelo holographic dunque, fundamento del nove scientia holistic, se basa sur le
concepto de information global que liga un parte al toto: la parte deveni
un hologramma del toto, in quanto illo contine in su interior un representation
global del insimul ab le qual illo deriva.
Pro melior comprender nostre realitate, le approche logico-rationale deberea dunque
esser affiancate per illo relative al cognoscer intuitive, o sia, al
‘Cognoscentia mystica‘.
Le ‘mystica‘, si correctemente comprendite e applicate, deveni assi un possibile
‘instrumento’ scientific in le comprehension del realitate.
“Es quando le pensamento se perfectiona in le intuition que nos capta le vision del
real.”
Iste concepto, ultra ad esser associate al apprendimento scientific, pote esser
ben applicate anque al percurso liber muratori. Ille qual nos rememora que, pro
sequer nostre cammino, se nos require un nove facultate, illo del
contemplation, ab le qual emerge le necessitate de practicar ora un ‘Cognoscentia
Intuitiva‘.
Dunque, in le Grado de Maestro, non se potera plus appoiar se sur le sol facultates
moral et rationale (proprie respective del prime e del secunde grado massonic),
Nam le Divino es ineffabile, e in quanto tal illo se appoia sur le intuition e non
sur le ration, sur le perception del Toto e non de su partes.
Le ‘pensamento’, id est, le approccio logico-rationale, non nos permitte de vider le insimul
de cosas, lor ver e ultime natura, pro isto debe esser, a iste puncto del
itinere, supportate per le contemplation, le qual aperi le portas al intuition e al
ver cognoscentia (Gnosis).
“Un philosophia basate sur le intuition non es necessarimente contrari al
ration e al intellecto: le intuition pote lancear lumine super ille punctos obscur que
le intellecto non es capace de penetrar. Le conclusiones del intuition mystic
require de esser submitte al analyse del logica, e es solmente con iste
processo de reciproc correction e integration que cata un del duo pote
viver in maniera equilibrate.”
In le campo del physica, le “Principio de Complementaritate” del physico danese Nils
Bohr, nos explica como le particulas elemental del materia, le Quanti, pote esser
vidite sia como particulas sia como undas, secundo le maniera in que se observa le
phenomeno.
In iste interpretation, le Universo non esserea plus illo materialistic de Newton,
facte de objectos visibile que se move secundo trajectorias ben definite; ma nos ha in
fronte un Universo dynamic, facte de “undas de possibilitate” o de simple potentialitate que
deveni actualitate e alora materia, un mundo que deveni manifesto gratias
al ‘observator‘, que intra un laboratorio es le scientista et, in le vita de cata die,
nos es.
In iste vision, al qual nunc se affacia le scientia, le homine esserea le ‘Centro‘ e le senso
del Universo, justo como theorisava Pico della Mirandola in su ‘Oration super le
Dignitate del Homine‘.
Con le discoperta del mechanica del Quanti on ha comenciate a creder que le Universo
pro exister require un esser sentient, consciente, que sia consapevole de illo. Sin un
observator, le Universo existeria solmente in potentia, ergo, in substantia le conscientia
crea le materia, le acto de observar crea un interaction con le objecto observate e lo
modifica, justo como in le Alchimia operative le Adepto participa al procedimento sin
tamen esser parte de illo, nam ille ja constitue un totum con le Opera.
Subjecto et objecto es indissociabile.
Tal discoperta porta necessarimente a un cambio de paradigma scientific: ab illo
materialistic in que toto es materia, id est particulas elemental que interage inter se secundo un relation de causa-effecto al qual le homine es extranee, a illo que nos poterea definir idealistic, in que le conscientia es le fundamento del existentia et le materia responde al spirito.
Un altere interessante theoria es ille del “Principio de non localitate” del physico premio
Nobel austriaco Wolfgang Pauli, que revelava como le particulas elemental intra del atomo sia in constante e instantanee communication inter se de maniera que cata uno cognosce su proprie position respecto al alteres e al situation global, e isto sin scambiar alcun signal.
Isto demonstrarea, secundo le scientistas, que cata particula es connectite con le integre systema e que dunque tote le partes del Universo es interconnectite per campos electromagnetic como si illos esserea
ligate per un unic energia intelligente. Pro le prime vice le scientia ha debite
assì theorisar le existentia de un dimension que transcendente illo in que nos vivemos, illo
ha hodie necessitate de recurrer al transcendente pro explicar le phenomenos que
observa, proque iste dimension transcendente, usque nunc exclude del campo de investigation
scientific, pare influentiar le comportamento del materia.
Critica al Darwinismo
Le biologo, nonque professor de genetica e essayista Giuseppe Sermonti, insimul con le
collega paleontologo Roberto Fondi, susteneva in un essayo que le Theoria
evolutionista sia un myto.
Illos proponeva un lectura differente al evolution, affirmante que le biologia non ha
hodie alcun prova del origine spontanee del vita, anzi illo haberea demonstrate le
contrario.
Pro le Prof. Fondi desde le prime apparition del fossiles usque hodie, le diversitate e le ricchessa
del formas vivente non ha augmentate, nove gruppos ha substituite le plus antique ma
formas intermedie cercate sempre per le evolutionistas non ha essite discoperite.
Secundo iste these differente formas de vita apparirea subitemente, sin
alcun ascendente traciabile. Nonobstante, illos non esserea producto del fortuna, ma variationes
super themas jam presente, incredibilemente harmonisate con le existente.
Secundo Sermonti, Darwin ipse admitteva de haber date troppo importante al
selection natural e al superviventia del plus apte.
Le jesuita biologo e anthropologo Vittorio Marcozzi defini le Evolutionismo como
un theoria que confida al fortuna le innovation e al selection le successo.
Dice Sermonti: “Le theoria del evolution natural nos presenta Deo, non plus in le
vestimento de Creator, ma in illo del Grande Alleviator del species“.
Continua le professor: “Nos debe, pro comenciar, separar le problema del
origines de illo del transformation del vita. Le problema del origines non es
a nostre portata. Le leges del vita presuppone le vita, non explica le
genesis del non vita”.
Nonobstante le longe perturbationes in le planeta Terra, un transformation del simple
al complexe non ha essite. Le biologia de hodie nos dice que un organismo definite un
tempore apparentemente simple non es in realitate minus complexe de un essere humano.
Le complexitate biochimic de un microbio non es inferior a illo de un
planta o de un animal.
Conclude Sermonti: “Le vita es apparite super Terra jam complexe, in le pleno
de su dignitate. Non es meliorate invellescente, non es maturate vivente. Illo ha exprimite
un mirabile varietate de formas, e ille formas esseva jam in illo e in le eternas
immaterial regulas del mathematica.”
“Il es postea verificate que le species se origina sin alcun involvimento del
selection natural. Darwin e su successores credeva que le accumulation de
variationes adaptive diversificante esserea le causa del formation del species ma in
realitate occurre exactemente le contrario, il es a dir que solmente post le separation que in
le nove species isolate se accumula variationes independente que determina lor
differentiation structural.”
Ni le biologia molecular ha potite dar le explication molecular
del diversitate.
Secundo le paradigma neodarwinian, le evolution es un processo gradual e lente, illo es le
resultato del selection natural, le qual agirea “premiante” o “reprobante” le
parve differentias hereditabile que appare casualmente a cata generation.
“In summario, nos pote dicer que le neodarwinismo, in tote su versiones, explica le
devenir del natura per medio del action combinate de duo fortias cecas, le fortuna
e le necessitate, il es a dir le mutationes casual e le selection natural, que pare
jocar le rolo de un divinitate deterministic o de un demiurgo.”
Le paleontologia confirma le evidentias del biologia concernente le impossibilitate
de un ‘evolution’ del vita secundo le theorias darwinian e neodarwinian,
le possibilitate de un disveloppamento del vita per ‘complexification gradual’ non ha essite
confirmate per le fossil trovas.
Dice Roberto Fondi: “Cata vice que on studia un qualcunque categoria de organismos e si
sequitava lor historia paleontologic descendente in senso vertical longo le columna
stratigraphic, on fini sempre, plus o minus tosto, per incontrar un subite interruption
justo ibi ubi – secundo le hypothese evolutionistic – nos deberea haber le connexion
genealogic con un stipite progenitor plus primitive.”
“Altere parte, il esseva le mesme Darwin qui in su obra declarava: ‘Io non sape trovar un
responsa satisfactori al question proque on non trova depositos ric de
fossiles pertinente a iste presumpte periodos primitive, anterior al epocha
cambrian‘.
Ora, si le fauna cambrian haberea habite origine de processos de natura evolutive,
illo deberea esser relativemente facile discoperir, justo sub le jacimentos
sedimentari ubi illo se trova, le vestigias fossilisate de su fauna progenitrice.”
Quantum al theoria del homine derivante del simias, le esser human es le forma
minus specialisate e minus adaptate de tote le so-dicite ‘primates’, ex isto deriva
le hypothese del major antiquitate del homine comparate al simias, jam al fin
del ‘700 Daubeuton se demandava: “Es le homine un simia que se ha redressate o le
simia es un homine que se ha comenciate a ambular a quatro pedes?“
Le biologia molecular nos orienta sur le periodo in le qual tal evento es probabilemente
occurrite (de 1 a 4 milliones de annos retro) ma non nos dice in qual direction.
Le chromosomas de iste misteriose ‘ancestor commun’ esseva simile a illos del homine. E,
commenta Sermonti: “Nihil pote excluder que ille esser esseva plus human que nos,
su nepotes decadite, e con plus ration plus human que su descendent degeneres
del foresta”. Ecce retornar le mytho, presente in tote le culturas e Traditiones, del
‘cadita’ del homine.
Sermonti explica como le mutationes genetic, al base del theoria evolutionistic,
appare in realitate inaccessibile o indifferente al selection, le divergence genetic inter
le species que es observabile a nivello molecular es ergo non selective.
In conclusion, le biologia molecular ha demonstrate le character substantialmente
astoric del vita.
Le forma del esseres vivente es constitute secundo modelos geometric de belleza que
nos poterea includer in le ‘Lege del simmetria‘.
Sermonti nos rememora que le parve differentias inter organismos es codificate in le DNA, ma
le differentias plus imponente non es quasi mai genetic.
Al lumine de tal evidentias esthetic et geometric presente in Natura, Sermonti
sublinea como le formas biologic non pote esser structuras accidental fructo del
caso e preselecte pro lor utilitate, ma limitate e componite per le leges physic e
mathematic que les regula. Isto es le inseniamento de Platone e de Pythagoras.
Iste harmonia et simmetria inherente in Natura jam esseva mittere in evidentia, inter
alteres, in un opera del hermetismo renascentiste, le De harmonia mundi (1525) de
Francesco Giorgi (o Zorzi), in illo le fratre franciscan de origine venetian tracta
del harmonia universal del cosmo e del relationes harmoniose inter le homine e le universo, le
microcosmo e le macrocosmo.
Pro comprender le ‘designo‘ del Natura nos debe ergo esser capabile
ante toto de comprender su symbolos, le superioritate del simbolismo super le
ratione discursive es evidente, es solmente in le simbolismo, de facto, que nos trova le medio plus
adaptate pro attinger e inseniar le Veritates de ordine superior.
Si le linguage remane medio analytic e discursive, como le ration human de qui es lo
instrumento, le simbolismo, al contrario, es essentialmente synthetic, e pro isto,
intuitive.
Nos debe ergo effortiar nos a comprender le simbologia del natura que nos
circumda e del integre cosmo, cata simbolismo de facto representa un sorta de gnosi.
Concludemos con Sermonti, qui nos dice que: “Le mundo es como le obra del artista,
que non es in le tela, in le pinceles e in le colores, ma in un imagination total que de
illes instrumentos se serve.“
Venerabilis Frater
Luca Fiore Veneziano
© Riproduzione riservata