Aeternum exemplum omnis Civitatis
Roma, le eterno paradigma de cata imperio occidental.
Le Urbe, como un imperturbabile prototype imperial pro le multe successores europee. Tsar de tote le Russias, Habsburgos et etiam Ottomannos. Sed etiam Hispania, Francia et Angleterre. Nostre Roma es le topos del mission civilisator del mundo. Le assidue referencia a Virgilio in le Statos Unite, como in le vetule Imperio Britannic, dice nos que forsitan, nos contemporaneos, nos es tote filios de Enea.
Durante seculos, le Imperio Romane esseva le sol imperio, o al minus le sol modello de imperio pro le majoritate del europeos e del occidentales. Esser un imperio significava esser como Roma. Il pote haber solmente un “Roma”, ma isto non impediva le construction de un altere Roma al su imagine, como un obra de arte que pote esser duplicat plusie volte. Melior ancora si on pote considerar se como heredes de Roma: heredar su gloria et su mission civilisator, e assi continuar le tradition imperial (renovatio et translatio imperii).
Omne communitate que aspira al potentia ha besonio de un radice historic. De un credentia cultivat e compartite per le elites. Illes se occuperan de organizar le culto de massa. Rito que confirma le mytho. Le collectivitates se jura in tal liturgias dedicate: canto del hymno, tremulo del bandiera, corale recitation del rosario laic que les distingue. Le celebration del identitate commun es un certificacion de existentia pro le causa patriotic de que nos offere nos como transitorie custodes. Premissa et consequentia de nostre vitalitate geopolitic. Fundate super un tradition necessarimente adaptate, proque le historia non ha senso si on non da senso a illo. Et es le historia que nos liga in le narration, orientante nostre convivialitate. Creante le consuetudine, malta communal que consolida le nationes. Rupte le ligamine de origine, le gruppo humano que illo sacrificava se disjunge.
On usa le passato pro legitimar le hodie, con le sperantia de progettar le futuro. Sin mytho e sin rito nos esserea solmente parte passiv. On haberea solmente le pragmatico quotidiano, presente individual mechanistic que abolit le futuro collective. Le fin del historia, in breve, e con illo nostre inconsistencia.
Es le potentia que crea le mytho. E vice versa. Le spatio del mytho coincide con le spatio del potentia. Correspondentia reciproce: plus tu es potente, plus tu ama legitimar te como tal.
Isto vale pro le Pax Americana como valeva pro le Pax Romana. Ben que le soft power “in stellas e stratas” ancora attende su Virgilio. Nos es in le circulo de imperios. Hodie como heri le grandes potentias es republicas imperial.
Durante que le europeos, con italianos al fronte, impregnate de economicismo, presta memorias de lor glories passate a museos, le cultura anglosaxonic se percipe como “imperio”; et in le Occidente, quando on mentiona un potentia imperial, on refere al unic e le plus grande de totes: Roma.
Aristide, Virgilio, Polybius e altere poetas grec e latin metteva in evidentia lo que posteriormente esserea cognoscite como le “mission civilisatrice” de Roma. Isto deveniva le clave de omne le imperios occidental sequente, le principal justification de lor dominio sur altere populos, multe del quales esseva considerate como barbare e primitive. Similmente como le romanos considerava gallos, francos e longobardos, es dicite, barbaros que esseva civilisate per illes (es dicite, romanisate). Ma Roma non esseva solmente un potentia civilisatrice, ma etiam un potentia christianisante. Pro le contemporanee e le posterior commentatores, como le patres del prime christianismo, non esseva casualitate que Jesus nasceva como cittadino romano e que un altere cittadino del imperio, Paulo, poteva utilisar le ressources de Roma pro diffunder le fide. In breve, “Roma sposa de Christo, et Christo sposo de Roma“.
Ancora plus notabile esseva que un imperator romano, Constantino, legitima e promoveva le religion christian del credo niceno, durante que un altere imperator, Theodosius, faceva de iste religion le prime religion official de stato per un edicto. Altere imperios europee sequiva ille exemplo. Le Habsburgos, tanto le ramo hispano-lusitano como le austriac, considerava lor credentiales romane como un elemento importante.
Illes habeva bon causa, como Sacri Imperatores Romani. Illes adoptava como simbolo le aquila bicapite et retraheva lor origine al fundator troian de Roma, Enea, e alsi a Julius Caesar. Simil a le romanos, le Habsburgos aspirava al imperio global e adoptava le motto “Aeiou” (Austria est imperare orbi universo; es dicite, Austria dominara le mundo intero). De plus, illes se considerava le imperio christian le plus sacre, antemurale Christianitatis (baluardo del christianitate) que intendea defender Europa contra le “infidel turcos”.
Anque le russos se considera heredes de Roma e adoptava igualmente le aquila imperial bicapite (usate per multe statos del Europa oriental). Quando Constantinopoli cadeva le 29 de mayo de 1453, Moscova esseva proclamate como le Tertie Roma e le nove centro del Imperio Romano d’Oriente. “Cesare” deveniva “Zar”, como in le regiones germanofone esseva “Kaiser”. Le mytho de Roma pare non haber fin.
Le imperium sine fine esseva assignate al romanos per le supprema autoritate olympic de Jupiter. Assi lo describe Virgilio in le Eneida pro le prime vice, parlando de Roma como un potentia sine fine, tanto in su dimension spacial como temporal. Proque le Roma de Augusto se voleva urbis et orbis, citate et ecumene, e simultaneemente Aeterna; capace de stoppar le tempore per le protection de Deos prime, e de Deo unico post.
Caput Mundi et Fidei. Citate-Civitate Universal.
Universalismo, civilisation et christianitate: iste son le tres grande principios que le subsequente imperios europee ha adoptate ab Roma. Similmente a lor modello, illes aspirava a dominar le orbis terrarum, le toto mundo cognoscite. In principio, solmente pote haber un imperio universal con le mission de civilisar le globo.
In resumo, omne Mites porta a Roma.
Non ha imperio digno de su nomine, non solmente in Occidente, que non faceva referencia a Roma; mesme si solmente pro adjunger un “quarto de nobilitate”.
De Roma a le Secunde Roma (Constantinopoli), le romanitates respective del Occidente e del Oriente se ha ramificate a lo longe del Historia, usque a arrivar al actual Tertie et Quarte Roma (Mosca e Washington).
Si le Sacre Imperio Romane es hodie le referentia predominante pro un futuro e hypothetic stato federal europee, non obstante non pote nos obviar que omne le potentias in ludo sur le scenario international es republicas imperiales derivate o inspirate ab Roma.
Durante le Ancian Regime, le modello politic dominante esseva guidate per un Pontifice e un Imperatore romane. Postea, con le nove regime liberal, le cosas non ha cambiate multo. Del modelo del “Dominus” diocletian, on ha retornate al Republica imperial augustean. Al multe germanic Reichs inspirate per le romanitate carolingian e ottonian se ha adjuncte le diverses vites del “république” imperiale francese, que in su forma jacobin et bonapartiste, on non pote non trovar “improntas romane”. Post le fin del bonapartismo, on ha vidite le affirmation del Pax Britannica, que anque illo inspirate per le unic Imperio global del mar que lo preexisteva, le Imperio Urbe.
Hodie, mesmo a Pechin – sur le tracia del legendarie “legion perdite” de Crasso a Carrhae (53 a.C.), cuje dispersate superstitioses se crede haber finite in China – on emphasisa le contactos ver o presumente con le Imperium a longe del via de seta, durante que on traduce pro objectivos practic con le adoption del Codice Iure Civil de Justinian in lor systema juridic; ma anque con Livio et Cicero, reproducite sempre plus in le academias chinese al lado de Sun Tzu e Confucio.
Ma desde quasi duo millennios, un persona esseva ja a Roma con “propositos cosmopolite e universal”: le Papa. Le Romane Pontifice christian, in facto, non es solmente le herede de Petro ma etiam de Numa. Sub le signo de Constantino, imperator e sancto, le christianitate romane se ha inserite, a su modo ecumenic, in le sulco traciate per le Cesares. Le gregoriano Dictatus Papae stipula: “Solmente le papa pote usar le insignias imperial”. “Pur Constantinismo”. Un hereditate cultural que divide le duo papes vivente. Un flagello pro Bergoglio. Un orgolio pro Ratzinger.
Pote le papato in futuro continuar in le sulco de Constantino? Es licite dubitar. Ancora plus difficile liberar se, per pura voluntate papal (Franciscus I), de un tradition romane tan profunde intrinsec in le Ecclesia, que se auto-identifica con le legato imperial; custodia e condition mesme del propaganda del fide. Ma le “translatio imperii” non es mecanic. Gramsci nos advertiva sur le “historia fetichistic”. Con le sapientia de hodie, le mito de Roma pare portar male a illes qui abusa, deridendo le historia. Tamen, in nostre tempores, le Mito del Urbe, al ultra de esser etern, pare ancora real.
Civico20News – L’Eterno Mito di Roma – articulo in italiano
Roma: l’Eterno paradigma di ogni Civiltà. (lavocedelpatriota.it)
Roma: l’Eterno paradigma di ogni Civiltà – La Gazzetta Torinese
Luca Fiore Veneziano
© Riproduzione riservata